Bij het koffiemoment met collega’s gaat het vaak over van alles: van kinderen tot vakantieplannen, van trouwen tot scheiden. Soms probeer ik mijn collega’s een beetje te prikkelen met een filosofische uitspraak. Eén van die uitspraken is: “Ieder huwelijk is een vergissing en het gaat erom wat je ermee doet.” Natuurlijk zeg ik dit met een knipoog, maar ook om duidelijk te maken dat een relatie nooit vanzelf gaat. Het vraagt om aandacht, geduld en hard werken.
Niemand begint een relatie of stapt in een huwelijk met het idee dat het ooit zal eindigen. De meeste stellen dromen van een gezamenlijke toekomst, van liefde en verbondenheid. Toch laat de praktijk zien dat veel relaties vroeg of laat onder druk komen te staan en soms zelfs eindigen in een scheiding.
Iedere relatie kent verschillende fases: de eerste verliefdheid, de fase van commitment en samen bouwen, de zoektocht naar autonomie binnen de relatie en – soms – de fase van afscheid, verlies en scheiding. Deze fases doorlopen gaat niet vanzelf. Het vergt een lange adem om elkaar te blijven vinden, zeker als er kinderen in het spel zijn.
Wanneer ouders besluiten uit elkaar te gaan, wordt het vaak nog ingewikkelder. Een scheiding raakt niet alleen de partners, maar ook de kinderen en de bredere familie. Dat maakt het een ingrijpend en emotioneel proces. Strijd levert in dit proces zelden winnaars op – meestal alleen verliezers. Daarom is het zo belangrijk om de relatie eerst goed af te sluiten en de emoties te verwerken. Pas dan ontstaat ruimte om opnieuw verder te gaan en kunnen er kansen zichtbaar worden die een scheiding óók kan bieden, zoals persoonlijke groei, herontdekking van jezelf of een nieuwe balans in het leven.
In mijn werk als maatschappelijk werker bij Synthese ontmoet ik vaak ouders die zoekend zijn in dit proces. Ik herinner me een vader en moeder die, ondanks hun pijn en teleurstelling, samen aan tafel zaten met één duidelijke wens: dat hun kinderen zo min mogelijk zouden lijden onder de scheiding. Het gesprek was niet eenvoudig, emoties liepen hoog op, maar wat mij raakte was dat zij toch telkens terugkwamen bij die ene gezamenlijke zorg: hun kinderen. Het liet zien dat er zelfs midden in een breuk ruimte kan zijn voor verbinding en samenwerking.
Vanuit Synthese proberen wij stellen hierin te ondersteunen, zowel praktisch als emotioneel. We staan naast hen om overzicht te bieden, samen te kijken naar wat er nodig is en aandacht te hebben voor de gevoelens die meespelen. Het doel is niet alleen om de scheiding goed te regelen, maar ook om rust en perspectief te creëren voor de toekomst – voor ouders én kinderen.
